KenJutsu

Kenjutsu oznacza sztukę fechtunku na miecze. W całej historii Japonii miecz był uważany za najważniejszą broń wojownika. Stanowił narzędzie kształtowania osobowości, fizycznej i psychicznej koncentracji. Sztuka fechtunku na miecze miała związek z religią shinto. Naukę szermierki, jak i innych sztuk walki, samuraje rozpoczynali już w bardzo młodym wieku. Z reguły ćwiczenia odbywały się rankiem, bez względu na pogodę, aby rozwijać u młodych wojowników wytrzymałość. Zaczynano od fechtunku na miecze drewniane, a później stopniowo przechodzono do ćwiczeń z prawdziwymi mieczami. Celem treningów kendo („droga miecza” - od okresu Meiji terminem tym zastąpiono określenie „kenjutsu”) było przygotowanie samurajów do walki z prawdziwym przeciwnikiem.  W czasach samurajów uważano, że doświadczony wojownik powinien umieć powalić swego wroga tylko jednym ciosem. Za najlepszy cios uważano „kesagake”, polegający na rozcięciu przeciwnika na skos od ramienia do pasa. Każdą walkę na miecze poprzedzały ćwiczenia, w których samuraje zwracali szczególną uwagę na koncentrację oraz prawidłowy oddech. Teoretycy kendo wierzyli, że dzięki ćwiczeniom oddechowym oraz medytacji ciało i duch wojownika osiągały stan wyzwolenia z przestrzeni i czasu. W momencie zadawania ciosu należało wstrzymać oddech, by w ten sposób maksymalnie napiąć wszystkie mięśnie. Po wykonaniu ciosu samuraj wypuszczał część powietrza, jednak zawsze w płucach pozostawała pewna jego ilość.
Można wyróżnić kilka technik szermierki. Na szczególną uwagę zasługuje szkoła iai (iaido). Istotę iai stanowiła umiejętność niespodziewanego wydobycia miecza przez samuraja, który znajdował się w pozycji siedzącej oraz natychmiastowe zadanie wrogowi śmiertelnego ciosu. Technika ta była często stosowana, zwłaszcza w decydujących momentach licznych w tym okresie spisków.

Każdy kto wybierze KenJutsu otrzyma